about Christian Mendoza Group and Arbr'-en-Ciel
“Joachim Badenhorst's tenor kicks off "Passe-Temps" with a long repeating line that builds and then ends up in free space, slowly ascending back up to that tight, written line and then back into freer space… Each piece features different inner logic holding it together. Both reeds players have distinctive tones and approaches to soloing, working so well together although they come from much different places…Christian Mendoza is a gifted pianist, soloist and arranger….This is another one of this week's undiscovered gems.”
Bruce Lee Gallanter, Downtown Music Gallery, New York City, 13 Mei 2011
“Mendoza’s compositions are intricate (changing tempos, unusual melodies and improvisational strategies, etc.) and Verbruggen’s clattering drums help push these ideas along with finesse while his textural electronic work on “November Snow” adds a further dimension. Badenhorst’s clarinet and tenor sax work is prominent and his naturalness in a setting so circumscribed demonstrates another facet to his playing. Mendoza presents a set of engaging compositions that keep the players on their toes. A few are thematically connected, which gives the entire proceeding a suitelike flavor.”
Robert Iannapollo , New York City Jazz Record, December 2011
“Een uitstekende formatie die compositie en improvisatie integreert in erg uiteenlopende vormen en zo een set in het leven roept die geen risico’s schuwt. Uiterst verfijnde techniek, wendbaarheid en dynamiek zijn de troeven van deze groep.”
Maurizio Zerbo , Giornale della Musica, 4 september 2009
http://www.giornaledellamusica.it/rol/?id=2913
“Christian Mendoza’s debuutalbum “Arbr’-en-Ciel“ is geen hapklare brok. Kamermuziekachtige jazz en vrije improvisaties wisselen af met vurige momenten en passages die als in een waas voorbijschuiven. Zijn muziek heeft onmiskenbaar een eigen kleur en sfeer. Ze blijft je vastgrijpen en laat je niet los.”
“In de theaterzaal van Vooruit staan sterke muzikanten op het podium, met vooraan twee schitterende blazers. Mendoza gooit er schijnbaar nonchalant loopjes, akkoorden en brokjesmelodieën tussen.”
Karel Van Keymeulen, De Standaard, 15 maart 2011
“Met Ben Sluijs (altsax en fluit), Joachim Badenhorst (klarinetten en tenorsax),
Brice Soniano (bas) en Teun Verbruggen (drums) heeft Mendoza gerekruteerd onder
de toplaag van de jonge Belgische scene. Het resultaat was hedendaagse, clevere
jazz met veel ruimte voor improvisatie en ‘out’-spel. Een reeks canonstudies lag op de
grens tussen late Coltrane en hedendaags klassiek.”
Bart Cornand, Focus Knack, 10 juli 2010
“Met vijf composities van Mendoza’s hand werd een uur gevuld met muziek die elke keer opnieuw door de vingers glipte. Door de composities en de geïmproviseerde commentaren van de bandleden veranderde het geluid permanent van vorm, waarbij de complexiteit en de finesse dicht in buurt kwamen van klassieke kamermuziek. Mendoza was creatief met canonstructuren en maakte gebruik van de mooie kleurwerking met fluit, altsax (Ben Sluijs), klarinet en tenorsax (Joachim Badenhorst), wat meteen
een goed biotoop vormde voor het kleurrijke drumspel van Teun Verbruggen. “
“Deze muziek is nu eenmaal van het zeldzame soort waarbij de luisteraar altijd het gevoel heeft dat er iets mis gaat. Of dat zo is, daar heeft diezelfde luisteraar het raden naar, maar als het al zo zou zijn, dan klonken de fouten spannender en mooier dan bij menig perfect afgehaspeld concert.”
Koen Van Meel , Kwadratuur, 10 juli 2010
“behoorlijk spetterend met de organische composities van de Christian Mendoza Group, met heel
fascinerende wisselwerkingen tussen pianist-componist Mendoza en bassist Brice Soniano enerzijds, en de
parallelle solo’s van saxofonisten Ben Sluijs en Joachim Badenhorst anderzijds.”
Bruno Bollaert, Gentblogt, 10 juli 2010
“Op de zopas verschenen cd Arbr’-en-Ciel laat de groep zich meteen van haar pittigste kant zien: de openingstrack ‘Canon1’ begint bijna unisono, maar evolueert snel in een ingenieus vlechtwerk van verschillende ritmes met losjes erover gedrapeerde solo’s. De totale ontsporing lonkt vaak, maar het gebeurt nooit omdat Mendoza, vooral met de hulp van Soniano, iedereen tijdig weer bij de les brengt. Het belet de pianist niet om zelf nog genereus te soleren.”
Didier Wijnants, De Morgen, 10 maart 2011
“Arbr’-en-Ciel heeft zoveel verschillende lagen als er handen op de hoes afgebeeld staan. Het is een complex werkstuk dat over heel de lijn onder hoogspanning staat. Herhaalde beluisteringen zijn nodig voor je het wat kan doorgronden. Het onderlijnt de rijkdom van Mendoza’s composities en het improvisatietalent van de ganse groep….Een iconoclastisch debuut waarin broeierige passages afwisselen met een uitgekiende zin voor soberheid en preciesheid.”
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaiëk, april 2011.
“Très originale, la musique de Christian Mendoza, pianiste et compositeur d'origine péruvienne, apparaît d’abord entièrement libérée de tout dogmatisme : on y entend du jazz improvisé bien sûr mais aussi quelques effluves de folklores indéterminés, ou encore de la musique contemporaine aux effets évocateurs, le leader n’hésitant d’ailleurs pas à plonger ses mains dans le ventre de son piano pour en tirer des sonorités aussi étranges qu’inusitées. On ne peut pourtant pas parler de free jazz ici car, si la musique intègre parfois des aspects libertaires, elle est aussi à d’autres moments très structurée, offrant ainsi dans sa globalité un équilibre dynamique qui en rend l’écoute aisée. Le jeune leader s’affirme comme un pianiste imaginatif dont le style rappelle à certains moments, sinon dans la forme tout au moins dans l’esprit, l’approche atonale et percussive d’un Cecil Taylor (Canon 3 Geel). Mais, au contraire du célèbre pianiste avant-gardiste américain, Mendoza planifie dans ses longues compositions complexes des passages harmonieux, voire contemplatifs (November Snow) ou même hypnotiques (Emty), et se met parfois en retrait, offrant ainsi de larges espaces à ses complices qui en profitent pour s’exprimer pleinement (Passe-Temps).”
“ Le tandem Ben Sluijs / Joachim Badenhorst fait merveille dans ce contexte de musique ouverte tandis que l'interaction du saxophone alto ou de la flûte avec la clarinette compose des textures aussi nouvelles qu’agréables. Le choix et la réunion de ces deux solistes relève d’une grande idée tant leurs styles personnels se marient avec aisance en faisant preuve d’une entente parfaite. Quant à la rythmique composée du batteur Teun Verbruggen (Jef Neve Trio) et du contrebassiste Brice Soniano, elle est surprenante dans sa diversité et sa conception moderne d’un soutien rythmique à une musique aussi riche et variée. Si Verbruggen affiche un jeu foisonnant à l'occasion ensemencé d'effets électroniques, le Français Soniano reste par contre plus discret même si une écoute attentive révèle une technique exemplaire acquise au cours d'expériences artistiques diverses avec des musiciens d’horizons différents (Jean-Paul Celea, Eddie Gomez et Jean Paul Everts notamment).”
“Avec son approche plurielle d’une fraîcheur inouïe, Arbr’-En-Ciel est un album ambitieux et réussi à ne pas rater : heureusement, sa magnifique pochette bariolée vous le fera immédiatement remarquer dans les nouveautés exposées au rayon jazz. Emportez-le tout de suite dès que vous l’aurez repéré car il offre plus d’une heure de bonheur garanti.”
http://dragonjazz.com/select.htm , september2011
about 3/4 Peace:
Jazzmozaïek 2 juni 2012: "Een heterogeen luisterspel met haarscherpe focus door het verwijderen van alle ballast."
Jassepoes 09.2012: "3/4 Peace is een parel."
Jazzism-Nederland 06.2012: "Een verrassende nieuwe Vinylplaat."
Focus Knack 19.09.2012: "Het resultaat is heerlijk toegankelijke maar allerminst vrijblijvende akoestische jazz."
Kwadratuur 11-2012
Ben Sluijs, Brice Soniano en Christian Mendoza. Hun eerste album, het op vinyl uitgebrachte ‘¾ Peace’, biedt kamerjazz van de bovenste plank, waarop pianist Christian Mendoza en altsaxofonist Ben Sluijs voortdurend omheen de aftastende contrabas van Brice Soniano cirkelen. Nooit belegen of stereotiep, duiken de drie musici een lyrische wereld in, waarin teder ontwikkelde melodieën voortdurend door het oppervlak breken. Elders is er ruimte voor experiment: niet radicaal of halstarrig tegendraads, maar intiem en soepel, als is zoeken de tweede natuur van deze drie musici.
Jan-Jacob Delanoye
Achter 3/4 Peace schuilen Ben Sluijs, Christian Mendoza en Brice Soniano.
De titel verwijst naar "een zekere gemoedsrust
die ik zoek maar nooit vind," dixit Sluijs.
De drie heren zijn dan ook actief op verschillende fronten maar gebruiken hier al hun kunde en kennis om zich te outen als pure coloristen.
Ze observeren, noteren en werken alles uit tot in de puntjes.
Hoewel de lp het resultaat is van twee sessies conceptuele improvisaties klinkt het geheel als een sterk geordende eenheid
waar elk detail minutieus op de juiste plaats staat.
Enerzijds zeer toegankelijk maar ook fascinerend voor wie op zoek gaat naar de achterliggende scenario's over het spel van intervallen en melodielijn.
Een heterogeen luisterspel maar met haarscherpe focus door het verwijderen van alle ballast.
Vergelijk vooral eens de klank van het vinylexemplaar met de gebrande versie die je er bij krijgt".
(quotering: top)
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaiek (2012/2)
"'3/4 Peace' is een verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano.
Na de klassieke opleidingen startte voor Ben Sluijs het grote jazzavontuur als lid van een aantal groepen waaronder Octurn en het Brussels Jazz Orchestra. Hij maakte echter vooral naam met zijn twee eigen kwartetten. Als grootste inspiratiebronnen citeert hij zijn vroegere leraar John Ruocco en bovenal Coltrane, naast verder nog Coleman, Parker, Konitz maar ook Messiaen. Op cd's als 'Candy Century' (2000)' 'True Nature' (2005) en 'Harmonic Integration' (2008) musiceert hij in het verlengde van een welbepaalde modale traditie en voegt hij er een hedendaagse dimensie aan toe. Harmonische structuren en een eigenzinnig concept van intervallen vormen daarbij de ankerpunten. "Het gaat om eerlijkheid, geloofwaardigheid, en er moet plaats zijn voor emoties ook. Het gaat om communiceren met het publiek en met je medespelers." Met 'Stones', een duo-cd opgenomen met pianist Erik Vermeulen, uitte hij zijn fascinatie voor de combinatie van jazz, poëzie en beeldende kunsten. Ben Sluijs treedt trouwens regelmatig op in gezelschap van woordkunstenaars en theatermakers zoals recent nog met acteur Tom Van Bauwel waarmee hij een nieuw project en concerten in de steigers heeft staan.
'3/4 Peace' is zijn verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Zoals steeds bij Ben Sluijs is er diep nagedacht over het hele idee. "Ik wilde al lang iets doen in navolging van het drumloze trio Paul Bley-Jimmy Giuffre-Steve Swallow. In dergelijke bezetting ga je anders om met klank. Je kan stiller spelen en ook meer in de breedte." Voor een plaat met een hoog improvisatiegehalte klinkt het eindresultaat heel toegankelijk zonder aan impact te verliezen. "Die toegankelijkheid is echt geen bewuste zet. Noch bij het spelen noch bij het componeren denk ik daar bij na. Het is wel zo dat ik momenteel net wat minder uitgesproken expressionistisch speel dan de voorbije jaren. Ik luister nog steeds naar late Coltrane bijvoorbeeld maar minder dan voorheen. Dat heeft waarschijnlijk ook met leeftijd te maken. Jazzmuzikanten leven ook langer dan vroeger. Ik ben vijfenveertig nu. Charlie Parker en John Coltrane haalden dat niet eens! Wat hadden die gedaan mochten ze ouder geworden zijn? Maar vooral, waar moet ik zelf naartoe? Mijn streefdoel is om steeds beter te worden maar ook om relevant en geloofwaardig te blijven."
'3/4 Peace' wordt uitgebracht op vinyl bij el Negocito Records en is ook verkrijgbaar als download.".
Jazzism-Nederland (juni 2012)
"klank, daar draait het om in zijn nieuwe trio. Tijdens twee sessies, gespreid over twee jaar, speelden ze aftastende vrije exploraties en melodieuze ruminaties in de stijl van de drumloze trio's van Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow. Tussendoor is er ook plaats voor Gershwins Embraceable You . Pianist Christian Mendoza en bassist Brice Soniano musiceren uiterst bedachtzaam. Sluijs' precaire timbre benadrukt het hoge kamermuziekgehalte. Het resultaat is heerlijk toegankelijke maar allerminst vrijblijvende akoestische jazz."
Frederik Goossens, Focus Knack p.47 (19.09.2012)
"Wie in of dichtbij Mechelen woont of er op 11/9 verbleef, had de kans om dit trio live te zien spelen in Café Equator. Wie er niet bij was en de plaat hoort, kan zich afvragen of deze fijne en delicate muziek in een café wel overkomt. Met een niet al te talrijk opgekomen publiek dat de aandacht bij de muziek hield, was dat wel degelijk het geval. Voor de gelukkige getuigen was het genieten!
Genieten is het ook van deze plaat, de eerste vinyl release van el Negocito Records. Een plaat die voor 3/4 vrede uitstraalt met fijngevoelige en elegante kamermuziek, composities die hersens en ziel van de luisteraar strelen en voor het overige kwart met stevige overtuiging masseren. Uiterst beheerst, met meticuleuze precisie bespelen de drie muzikanten hun instrumenten. Er zijn momenten dat ze tegen hoge snelheid hun technisch kunnen inzetten, maar dan volledig ten dienste van de compositie en niet als pocherig spierballenvertoon.
Op café stuurde Mendoza met elektronische toetsen en effectjes From A Distance into space, maar op de lp tilt dit nummer als openingstrack de luisteraar naar een hoger niveau waar de sleur van de dag niet meer telt. Met Truth is a Dangerous Matter volgt nog een bespiegelend stuk dat rustig, maar gevat de menselijke hang naar waarheid op zijn plaats zet. Daarna zijn we klaar voor een zangerige stap in de wereld van mythen en dramatische verhalen. Orpheus Winterking vertelt tintelend over gevaren die van uiteenlopende kanten kunnen komen. Piano, fluit en gestreken contrabas verklanken de mengeling van zelfvertrouwen en onrust in een bedreigende omgeving waarbij plotse aanvallen dienen afgewend. Missie volbracht, dan wenden we ons vroom, maar speels tot Jesus Maria (van Carla Bley, zie Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow). Hoe Soniano hierbij op zijn klankkast tikt, klinkt simpel, maar is o zo gepast terwijl de altsax zweverig lyrisch beweegt en de piano de lyriek in een klassieke vorm houdt.
Kant twee van de plaat opent met Certain Sound, een springlevend one minute stukje dat de grilligheid van Esda (van Manolo Cabras) schitterend voorafgaat. Esda is een vrolijk knap stukje moderne jazz. Daarop volgen twee langere zachte nummers. Embraceable You (van Gershwin) krijgt een warme uitvoering die te meeslepend is voor woorden. En Glow bezorgt je nog meer warme gloed.
Een plaat die zoveel tederheid uitstraalt en zo integer klinkt, vind een mens niet gauw meer in een muziekwinkel. Schaf ze u online aan, 3/4 Peace is een parel."
Danny De Bock, Jassepoes (september 2012)
"Ben Sluijs: altsax Christian Mendoza: piano Brice Soniano: double bass Il y a de la délicatesse, de la tendresse, de la poésie. De la vraie poésie. Celle qui touche, celle qui stimule ce fil obscur, impalpable et indéfinissable reliant le cœur au cerveau. Le son de Ben Sluijs est reconnaissable entre mille, remplit d'une sensualité exempte de toute fioriture. Sluijs va droit à l'essentiel, trouvant toujours le mot juste, l'inflexion parfaite..".
Jazzques
Jazzmozaïek 2 juni 2012: "Een heterogeen luisterspel met haarscherpe focus door het verwijderen van alle ballast."
Jassepoes 09.2012: "3/4 Peace is een parel."
Jazzism-Nederland 06.2012: "Een verrassende nieuwe Vinylplaat."
Focus Knack 19.09.2012: "Het resultaat is heerlijk toegankelijke maar allerminst vrijblijvende akoestische jazz."
Kwadratuur 11-2012
Ben Sluijs, Brice Soniano en Christian Mendoza. Hun eerste album, het op vinyl uitgebrachte ‘¾ Peace’, biedt kamerjazz van de bovenste plank, waarop pianist Christian Mendoza en altsaxofonist Ben Sluijs voortdurend omheen de aftastende contrabas van Brice Soniano cirkelen. Nooit belegen of stereotiep, duiken de drie musici een lyrische wereld in, waarin teder ontwikkelde melodieën voortdurend door het oppervlak breken. Elders is er ruimte voor experiment: niet radicaal of halstarrig tegendraads, maar intiem en soepel, als is zoeken de tweede natuur van deze drie musici.
Jan-Jacob Delanoye
Achter 3/4 Peace schuilen Ben Sluijs, Christian Mendoza en Brice Soniano.
De titel verwijst naar "een zekere gemoedsrust
die ik zoek maar nooit vind," dixit Sluijs.
De drie heren zijn dan ook actief op verschillende fronten maar gebruiken hier al hun kunde en kennis om zich te outen als pure coloristen.
Ze observeren, noteren en werken alles uit tot in de puntjes.
Hoewel de lp het resultaat is van twee sessies conceptuele improvisaties klinkt het geheel als een sterk geordende eenheid
waar elk detail minutieus op de juiste plaats staat.
Enerzijds zeer toegankelijk maar ook fascinerend voor wie op zoek gaat naar de achterliggende scenario's over het spel van intervallen en melodielijn.
Een heterogeen luisterspel maar met haarscherpe focus door het verwijderen van alle ballast.
Vergelijk vooral eens de klank van het vinylexemplaar met de gebrande versie die je er bij krijgt".
(quotering: top)
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaiek (2012/2)
"'3/4 Peace' is een verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano.
Na de klassieke opleidingen startte voor Ben Sluijs het grote jazzavontuur als lid van een aantal groepen waaronder Octurn en het Brussels Jazz Orchestra. Hij maakte echter vooral naam met zijn twee eigen kwartetten. Als grootste inspiratiebronnen citeert hij zijn vroegere leraar John Ruocco en bovenal Coltrane, naast verder nog Coleman, Parker, Konitz maar ook Messiaen. Op cd's als 'Candy Century' (2000)' 'True Nature' (2005) en 'Harmonic Integration' (2008) musiceert hij in het verlengde van een welbepaalde modale traditie en voegt hij er een hedendaagse dimensie aan toe. Harmonische structuren en een eigenzinnig concept van intervallen vormen daarbij de ankerpunten. "Het gaat om eerlijkheid, geloofwaardigheid, en er moet plaats zijn voor emoties ook. Het gaat om communiceren met het publiek en met je medespelers." Met 'Stones', een duo-cd opgenomen met pianist Erik Vermeulen, uitte hij zijn fascinatie voor de combinatie van jazz, poëzie en beeldende kunsten. Ben Sluijs treedt trouwens regelmatig op in gezelschap van woordkunstenaars en theatermakers zoals recent nog met acteur Tom Van Bauwel waarmee hij een nieuw project en concerten in de steigers heeft staan.
'3/4 Peace' is zijn verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Zoals steeds bij Ben Sluijs is er diep nagedacht over het hele idee. "Ik wilde al lang iets doen in navolging van het drumloze trio Paul Bley-Jimmy Giuffre-Steve Swallow. In dergelijke bezetting ga je anders om met klank. Je kan stiller spelen en ook meer in de breedte." Voor een plaat met een hoog improvisatiegehalte klinkt het eindresultaat heel toegankelijk zonder aan impact te verliezen. "Die toegankelijkheid is echt geen bewuste zet. Noch bij het spelen noch bij het componeren denk ik daar bij na. Het is wel zo dat ik momenteel net wat minder uitgesproken expressionistisch speel dan de voorbije jaren. Ik luister nog steeds naar late Coltrane bijvoorbeeld maar minder dan voorheen. Dat heeft waarschijnlijk ook met leeftijd te maken. Jazzmuzikanten leven ook langer dan vroeger. Ik ben vijfenveertig nu. Charlie Parker en John Coltrane haalden dat niet eens! Wat hadden die gedaan mochten ze ouder geworden zijn? Maar vooral, waar moet ik zelf naartoe? Mijn streefdoel is om steeds beter te worden maar ook om relevant en geloofwaardig te blijven."
'3/4 Peace' wordt uitgebracht op vinyl bij el Negocito Records en is ook verkrijgbaar als download.".
Jazzism-Nederland (juni 2012)
"klank, daar draait het om in zijn nieuwe trio. Tijdens twee sessies, gespreid over twee jaar, speelden ze aftastende vrije exploraties en melodieuze ruminaties in de stijl van de drumloze trio's van Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow. Tussendoor is er ook plaats voor Gershwins Embraceable You . Pianist Christian Mendoza en bassist Brice Soniano musiceren uiterst bedachtzaam. Sluijs' precaire timbre benadrukt het hoge kamermuziekgehalte. Het resultaat is heerlijk toegankelijke maar allerminst vrijblijvende akoestische jazz."
Frederik Goossens, Focus Knack p.47 (19.09.2012)
"Wie in of dichtbij Mechelen woont of er op 11/9 verbleef, had de kans om dit trio live te zien spelen in Café Equator. Wie er niet bij was en de plaat hoort, kan zich afvragen of deze fijne en delicate muziek in een café wel overkomt. Met een niet al te talrijk opgekomen publiek dat de aandacht bij de muziek hield, was dat wel degelijk het geval. Voor de gelukkige getuigen was het genieten!
Genieten is het ook van deze plaat, de eerste vinyl release van el Negocito Records. Een plaat die voor 3/4 vrede uitstraalt met fijngevoelige en elegante kamermuziek, composities die hersens en ziel van de luisteraar strelen en voor het overige kwart met stevige overtuiging masseren. Uiterst beheerst, met meticuleuze precisie bespelen de drie muzikanten hun instrumenten. Er zijn momenten dat ze tegen hoge snelheid hun technisch kunnen inzetten, maar dan volledig ten dienste van de compositie en niet als pocherig spierballenvertoon.
Op café stuurde Mendoza met elektronische toetsen en effectjes From A Distance into space, maar op de lp tilt dit nummer als openingstrack de luisteraar naar een hoger niveau waar de sleur van de dag niet meer telt. Met Truth is a Dangerous Matter volgt nog een bespiegelend stuk dat rustig, maar gevat de menselijke hang naar waarheid op zijn plaats zet. Daarna zijn we klaar voor een zangerige stap in de wereld van mythen en dramatische verhalen. Orpheus Winterking vertelt tintelend over gevaren die van uiteenlopende kanten kunnen komen. Piano, fluit en gestreken contrabas verklanken de mengeling van zelfvertrouwen en onrust in een bedreigende omgeving waarbij plotse aanvallen dienen afgewend. Missie volbracht, dan wenden we ons vroom, maar speels tot Jesus Maria (van Carla Bley, zie Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow). Hoe Soniano hierbij op zijn klankkast tikt, klinkt simpel, maar is o zo gepast terwijl de altsax zweverig lyrisch beweegt en de piano de lyriek in een klassieke vorm houdt.
Kant twee van de plaat opent met Certain Sound, een springlevend one minute stukje dat de grilligheid van Esda (van Manolo Cabras) schitterend voorafgaat. Esda is een vrolijk knap stukje moderne jazz. Daarop volgen twee langere zachte nummers. Embraceable You (van Gershwin) krijgt een warme uitvoering die te meeslepend is voor woorden. En Glow bezorgt je nog meer warme gloed.
Een plaat die zoveel tederheid uitstraalt en zo integer klinkt, vind een mens niet gauw meer in een muziekwinkel. Schaf ze u online aan, 3/4 Peace is een parel."
Danny De Bock, Jassepoes (september 2012)
"Ben Sluijs: altsax Christian Mendoza: piano Brice Soniano: double bass Il y a de la délicatesse, de la tendresse, de la poésie. De la vraie poésie. Celle qui touche, celle qui stimule ce fil obscur, impalpable et indéfinissable reliant le cœur au cerveau. Le son de Ben Sluijs est reconnaissable entre mille, remplit d'une sensualité exempte de toute fioriture. Sluijs va droit à l'essentiel, trouvant toujours le mot juste, l'inflexion parfaite..".
Jazzques
about First Date (duo with dancer Charlotte Vanden Eynde):
Beide kunstenaars legden gisteravond een tomeloze virtuositeit aan de dag en leken figuurlijk met elkaar te walsen. Het duo bewees dat improviseren synoniem is (kan zijn) voor elkaar inspireren en voor meesterlijk spelen met de prikkels uit de omgeving. De vleugelpiano van Mendoza gaf Vanden Eynde vleugels. Het resultaat was, mede dankzij de prachtige zonsondergang, een betoverende afsluiter van de tweede festivaldag waarin Vanden Eynde de invloed van de zee op elke mens in tactiele beelden vatte en Mendoza deze verklankte.' - Knack.be
Charlotte Vanden Eynde en Christian Mendoza tonen een meer sobere en uitgepuurde voorstelling. Enkel piano en het ruisen van de zee begeleiden Vanden Eyndes bewegingen. Zeer minimalistisch begint Vanden Eynde op de jazzy tonen van Mendoza. Als een krabbetje in het zand bewegen haar vingers zich voort. En hoewel het doorheen de voorstelling niet moeilijk is associaties te leggen met de golvende bewegingen van de zee en de vleugelslagen van een zeemeeuw, blijkt vooral de emotionaliteit van de bewegingen een indruk na te laten op de toeschouwer.
In deze ‘First Date’ zijn muziek en dans onafhankelijker. Na momenten van ontmoeting, laten muziek en dans elkaar weer los. Het zijn evenwaardige partners. De toeschouwer wil dan ook beide de volle aandacht geven. Het ruisen van de zee komt in deze meer verstilde voorstelling ook meer naar voor. Vooral de klank van het landschap en minder het beeld is belangrijk.
Vanden Eynde houdt echter niet op bij de verstilde en ingetogen bewegingen van het begin. Wat start bij de handen neemt al snel heel haar lichaam over. Armen en benen bewegingen zich voort als worden ze van buitenaf aangestuurd. Als een lappenpop met zware ledematen valt, rolt en beweegt ze over het strand. Van ingetogenheid naar kracht, tot de pianomuziek terug verzacht. De subtiele vingerbewegingen van het begin komen op het einde weer terug. Ze spiegelen zich aan de zachte pianotonen. Tot de stilte spreekt.
Beide First Dates zijn een schot in de roos. De muzikanten en dansers zijn perfect gekoppeld. Carlens en Lefeuvre brengen een meer melodisch en swingend stuk, terwijl Vanden Eynde en Mendoza kiezen voor soberheid, zonder aan kracht in te boeten. Beide dansers zijn fantastisch om te zien, maar Vanden Eynde slaagt er in nog net meer emotie in haar choreografie te leggen. Vanden Eynde en Mendoza staan op bepaalde momenten los van elkaar, maar versmelten des te meer wanneer ze samenkomen.
Eline Van de Voorde, Cobra.be
Beide kunstenaars legden gisteravond een tomeloze virtuositeit aan de dag en leken figuurlijk met elkaar te walsen. Het duo bewees dat improviseren synoniem is (kan zijn) voor elkaar inspireren en voor meesterlijk spelen met de prikkels uit de omgeving. De vleugelpiano van Mendoza gaf Vanden Eynde vleugels. Het resultaat was, mede dankzij de prachtige zonsondergang, een betoverende afsluiter van de tweede festivaldag waarin Vanden Eynde de invloed van de zee op elke mens in tactiele beelden vatte en Mendoza deze verklankte.' - Knack.be
Charlotte Vanden Eynde en Christian Mendoza tonen een meer sobere en uitgepuurde voorstelling. Enkel piano en het ruisen van de zee begeleiden Vanden Eyndes bewegingen. Zeer minimalistisch begint Vanden Eynde op de jazzy tonen van Mendoza. Als een krabbetje in het zand bewegen haar vingers zich voort. En hoewel het doorheen de voorstelling niet moeilijk is associaties te leggen met de golvende bewegingen van de zee en de vleugelslagen van een zeemeeuw, blijkt vooral de emotionaliteit van de bewegingen een indruk na te laten op de toeschouwer.
In deze ‘First Date’ zijn muziek en dans onafhankelijker. Na momenten van ontmoeting, laten muziek en dans elkaar weer los. Het zijn evenwaardige partners. De toeschouwer wil dan ook beide de volle aandacht geven. Het ruisen van de zee komt in deze meer verstilde voorstelling ook meer naar voor. Vooral de klank van het landschap en minder het beeld is belangrijk.
Vanden Eynde houdt echter niet op bij de verstilde en ingetogen bewegingen van het begin. Wat start bij de handen neemt al snel heel haar lichaam over. Armen en benen bewegingen zich voort als worden ze van buitenaf aangestuurd. Als een lappenpop met zware ledematen valt, rolt en beweegt ze over het strand. Van ingetogenheid naar kracht, tot de pianomuziek terug verzacht. De subtiele vingerbewegingen van het begin komen op het einde weer terug. Ze spiegelen zich aan de zachte pianotonen. Tot de stilte spreekt.
Beide First Dates zijn een schot in de roos. De muzikanten en dansers zijn perfect gekoppeld. Carlens en Lefeuvre brengen een meer melodisch en swingend stuk, terwijl Vanden Eynde en Mendoza kiezen voor soberheid, zonder aan kracht in te boeten. Beide dansers zijn fantastisch om te zien, maar Vanden Eynde slaagt er in nog net meer emotie in haar choreografie te leggen. Vanden Eynde en Mendoza staan op bepaalde momenten los van elkaar, maar versmelten des te meer wanneer ze samenkomen.
Eline Van de Voorde, Cobra.be
